Tijdens de eenzame zoektocht naar kennis, antwoorden en oplossingen worden mantelzorgers vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Ze zijn de enige die in contact staan met álle dokters, (de school), zorg verlenende instanties en overige betrokkenen. Bijna niemand kijkt naar het totale plaatje. En ook niet naar het gezin, dat deze moeilijke situatie moet zien te overleven. Iedereen krijgt te weinig tijd, aandacht en ruimte. De mantelzorgers zelf trouwens ook, maar daar staan ze niet bij stil. Want de liefde houdt ze op de been en ze doen alles wat nodig is.
Intensief zorgen voor een dierbare, het vergaren van voldoende inkomen, sociale contacten (of wat daar nog van over is) onderhouden... alles komt onder druk te staan. Wat ikzelf het aller zwaarste vind is, dat wat ikzelf leuk vind, als eerste afvalt. En dat er geen ruimte is voor mijn spontaniteit, terwijl ik daar zoveel van hou.
Mantelzorgers voelen zich vaak een zeikwijf. Ik weet dat in de loop der jaren heel wat mensen dat over mij gedacht hebben. Ze zeiden het niet, maar ik voelde het wel! Toch vind ik dat ik het niet ben! En jij ook niet!
Want de grote vraag is:
HOE HOUD JE HET ZORGEN VOOR JE DIERBARE VOL?
Hoe geef je aan wat jijzelf nodig hebt en hoe stel je grenzen? Hoe blijf je mild voor jezelf? En hoe geef jij jezelf toestemming om te genieten, terwijl jouw dierbare ziek is? Ik kan je helpen. Wil je weten waarmee?